پاورپوینت ارزیابی بیمار ترومایی و داخلی

یکی از چالش های عمده در ارائه ارزیابی پیش بیمارستانی ، تقسیم بندی سریع بیمار به عنوان بیمار ترومایی یا داخلی است.

به یاد داشته باشید که اساس ارزیابی مناسب بیمار ، جز در ابعاد معدود مراقبت های ترومایی یا داخلی تغییر نمی نماید.

ارزیابی دقیق صحنه، شامل مکانیسم احتمالی آسیب و یا سیر بیماری ، توأم با سایر اطلاعات گردآوری شده به جهت گیری شما کمک میکند.

پس از تکمیل ارزیابی، میتوانید نتیجه بگیرید که آیا منشأ مشکل اصلی بیمار داخلی، ترومایی و یا هر دو است.
هدف از ارزیابی اولیه که بسیار مهم و جدی است، تعیین و آغاز درمان موارد فوری یا احتمالی تهدید کننده حیات است.

اطلاعات در مورد شرایط تهدید کننده حیات از منابع مختلفی مانند مشاهده ظاهر بیمار، شکایت اصلی او و  MOI در هنگام وقوع تروما به دست می آید.

هنگام برخورد با صحنه و در نهایت بیمار، برداشتی کلی از وضعیت بیمار ایجاد میشود.

برداشت کلی بر پایه ارزیابی سریع شما از محیط، نشانه ها و علایم موجود، MOI در بیمار ترومایی و شکایت اصلی بیمار استوار است.
ارزیابی سطح هوشیاری و آگاهی ، با استفاده از دو آزمون جداگانه و طی چند ثانیه قابل ارزیابی می باشد.

1 – پاسخ دهی :
          چگونگی پاسخ دهی بیمار به محرک خارجی شامل محرک کلامی و دردناک را ارزیابی می نماید .

2 – در بیماری که به محرک کلامی پاسخ میدهد ، قدم بعدی ارزیابی آگاهی است.
           آزمون های آگاهی با بررسی حافظه بیمار ( نام وی ) ، مکان ( محل کنونی ) ، زمان
          ( سال و ماه و تاریخ تقریبی )  و حادثه ( آنچه روی داده است ) سطح هوشیاری را     ارزیابی میکنند.                        
         
با استفاده از این روش به ترتیب حافظه بلند مدت و میان مدت و کوتاه مدت ارزیابی میشود.  
در صورتی که بیمار به این سوال ها پاسخ صحیح بدهد به او هوشیار و آگاه میگویند.

اگر بیمار قادر  به دادن پاسخ مناسب به یک یا بیشتر این سوال ها نباشد ، غیر آگاه در نظر گرفته میشود.

فقدان حافظه طولانی و میان مدت نسبت به حافظه کوتاه مدت با مشکلات شدید تری همراه میباشد.

پاسخ دهی بیمار را در ابتدا با استفاده از فرمول AVPU ارزیابی مینمایند.